Yağmur en güzel doğa olaylarından biridir. Yeniden doğuşun habercisi, yaşamın vazgeçilmezidir. Yağmur bizde çeşitli çağrışımlar yapabilir. Bunun nedeni zaman içinde üzerine yüklenen anlamlardır. Hüzün, korku, huzur yağmurla bağlantılıdır. Bu duygulara bakınca hepsinin birbirinden farklı olduğunu görürüz. Hayatın ta içinden bir şeyler barındıran yağmurun sahip olduğu zenginlik ve güzellik işte burada saklıdır. Üzerimizdeki etkisi içinde bulunduğumuz ruh haliyle doğrudan alakalıdır.
Bazılarımız koşulsuz sever yağmuru, gökyüzünden düşen küçük su damlacıklarının tenine değmesine izin verir. Islanmaktan zevk alır, hatta içinde hala bir çocuk varsa belkide kafasını havaya kaldırarak kocaman açtığı ağzıyla damlaları yakalamaya bile çalışabilir.
Kimisi de evde şöminesinin başında şarabını yudumlarken veya sıcacık yatağının içinde damlalardan çıkan küçük tıkırtıların eşliğinde uyurken sevebilir yağmuru. Bunlar gibi hepsi birbirinden farklı sayısız örnek bulmak mümkündür ancak hepsinin tek bir ortak noktası vardır; yağmur yağarken dışarıya çıkmak zorunda olmamak.
Sayıları fazla olmasa da tamamen yağmurdan nefret edenler de vardır. Yağmur kötü anılarını canlandırabilir, gök gürültüsünden korkuyordur, içini karartıyordur sevmezler. Aslına bakıldığında yağmurda algıya bağlı bir hoşlanma veya hoşlanmama durumu söz konusudur.
Yağmuru sevelim veya sevmeyelim dünyanın en büyük ihtiyacıdır ve hayatın devam edebilmesi için olmazsa olmaz olan en önemli olaydır.
Yağmurun en büyük yaşam belirtisi topraktan çıkan kokusudur. Genellikle kurak yaz aylarında yağan yağmurda gösterir kendini, huzur verici ve yumuşaktır. Bu kokuyu içine çekince dertlerini bir an olsun unutur insan. Yağmurun ardından çöken dinginliğin içinde, uzaklardan öten kuşların cıvıltısı ve yapraklarda kalan yağmur damlacıkları eşlik eder toprağın kokusuna. Doğa'nın ta kendisidir. Yaşamın sadece senden ibaret olmadığını hatırlatan güçlü bir kokudur. Belli belirsiz hissettirir kendini ancak bu kokunun tadına bakmayan yoktur.
Bu güzel kokunun her geçen gün etkisi azalıyor ve yerine kanalizasyon kokuları geliyorsa, çevremizdeki yeşil azalıp gri artıyorsa, yağmur artık eskisi gibi yalnız değilde bacalardan çıkan asitle beraber yağıyorsa, akarsular enerji uğruna akamıyorsa ve bu yüzden geçmesi gereken yerler ölüyorsa, uzun uzun binaların arasında sıkışıp gök kuşağının rengini göremiyorsak eğer;
hızla gelişen dünyanın gerçekten geliştiğine nasıl inanabiliriz?
Toprak kokusunun, gelecek nesillere anlatılacak hoş bir anıya dönüşmemesi dileğiyle..
Yağmuru dinlemek inanılmaz bir senfoni dinlemek gibidir,düştüğü her yerden ayrı bir ses verir hele doğanın içindeysen o güzelim toprak kokusu da cabası olur.Çok güzel yazmışsın..
YanıtlaSil