Bir elde beş parmak var, beş kardeş parmak..
Çocukken bize kardeş diye tanıtıldılar. İsimleri de sırasıyla Baş, İşaret, Orta, Yüzük ve Serçe.
İlk tanıştığımız yıllarda bunların avcılık yaptıklarını duymuştum. Baş yakalardı, İşaret keserdi, Orta pişirirdi, Yüzük yerdi, zavallı Serçe de kısık bir sesle "hani bana, hani bana" derdi.
Parmaklara anlamlar yüklemeye o yaşlardan başlarız aslında. Küçük olanın ezildiğini gösteririz dolaylı yoldan çocuklara. Bazısı düşünmez doğrudan alır mesajı, güçsüzü, azınlığı görmez gözü, her fırsatta vurmak ister kafasına; bazısı da haksızlığı fark eder, sıkar parmaklarını ayırmaz hiçbir zaman. Güçlü bir yumruk olur güçsüzlerin yanında!
Orta parmak asidir. Duramaz yerinde, dayanamaz çıkar yumruktan verir tepkisini. Yol gösterir diğer parmaklara. Yumruk olan parmaklar açılırlar o zaman. Kocaman bir tokat olurlar, patlatırlar karanlık beyinlilerin ensesine.
En iyi eller anlatır insanı. Acıyı da, tatlıyı da unutmaz hiçbir zaman. Koskoca bir hayatın izleri vardır küçük bir avcun içinde.
Hayat, ince bir iple bağlanır orta parmağa. Savrulur zamanla bir aşağıya bir yukarıya. Tavanı da görür tabanı da. Bazen dolanır bozulur dengesi. Tekrar kalkar ayağa sarılır parmaktaki ipe sıkıca. Devam eder kaldığı yerden, oradan oraya savrulmaya. Salınımların tadını çıkarmak gerekir, çünkü gün gelince o ip kopup gidecektir...
Hayat renklidir, hareketlidir. Hayat yoyo gibidir.
YUMRUK GİBİ BİR ELDE RENKLİ BİR YOYO TUTMANIZ DİLEĞİYLE..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder