Çok bariz bir şekilde belli oluyor ki boş kalmak hoşlarına gitmiyor.
Tertemiz sayfanın ortasında beliren bir çift hüzün dolu göz, onlarla ilgilenmem için bana cesaret veriyor.
Derin bir nefes alıp kağıtların yanındaki mahzun kalemim elimde, bir şeyler karalamaya başlıyorum.
Bu yazılar kendi düşüncelerim mi yoksa kağıt ve kalemin beni esir alarak zorla yazdırdığı kendi hisleri mi bilemiyorum.
Kafam karışık, saçmalamak istiyorum. Saçma hareketler, saçma sözcükler kendimi bulunduğum ortama adapte olmuşum gibi hissetmemi sağlıyor.
Şu saçma ruh halimi anlatmaya çalışan cümleler, yıllar sonra sahip olduklarımın değerini anlayamadığımı hissettiğim zamanlarda, bugünleri hatırlatıp kendime bir çıkış yolu bulmama yardım edebilir.
Kim bilir belki öyle bir anda bu yazıyı okuduğumda, beni yazı yazmaya zorlayan boş kağıtlarım ve mahzun kalemime teşekkür ederim ve yüzümde bir gülümseme belirir..
(31.07.2012 / BEYKOZ)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder